Auto rijden en torens bedwingen in de hitte

Hier is het volgende blog over mijn reis naar de VS. In mijn vorige blog was ik in een hotel in Detroit en na daar overnacht te hebben was het tijd om weer verder te reizen, met als eerstvolgende bestemming Chicago. Gelukkig stond er geen file op de weg Detroit uit en ik kon dus al snel het bosrijke gebied van Michigan weer inrijden.

Na ongeveer drie uur rijden ben ik gestopt om te tanken en te lunchen en vlak nadat ik weer verder gereden was kwam ik de grens over van de staat Indiana. In deze staat reed ik redelijk dicht langs de oever van het Lake Michigan, wat te merken was doordat er niks achter de heuvels langs de weg leek te liggen.

Maar natuurlijk was Indiana ook niet mijn einddoel en na een uurtje kwam ik de eerste suburbs van Chicago inrijden en passeerde de grens van de staat Illinois. Eerst reed het nog wel door, maar hoe dichter ik bij de binnenring van Chicago kwam hoe drukker het werd tot ik uiteindelijk in de file terechtkwam. Een geluk bij een ongeluk was echter dat vanaf de wegen rond Chicago een prachtig uitzicht op de skyline van de stad te zien is en ik kon die dus uitgebreid bekijken. Na een tijdje gewacht te hebben ging het verkeer weer rijden en kwam ik uiteindelijk bij het hotel aan.

Na weer een nacht in een hotel geslapen te hebben was ik van plan om de volgende dag downtown Chicago te gaan bekijken, dus ik ben weer in de auto gestapt en heb mijn GPS ingesteld. Het was overigens wel al goed warm ’s ochtends, en het werd later ook steeds heter. Uiteindelijk was het maximum van 93 graden Fahrenheit of 33 graden Celcius, dus het was een echte zomerse dag.

Na een kwartiertje gereden te hebben kwam ik in downtown Chicago uit, precies in de straat onder de verhoogde treinrail, waar de stad beroemd om is. Na een parkeerplaats gevonden te hebben ben ik uitgestapt en het centrum ingegaan. Ik had een paar dagen geleden al in Toronto het hoogste bouwwerk van Canada gezien en ik wilde deze natuurlijk vergelijken met die van de VS, wat de Willis tower is (vroeger bekend als de Sears tower), dus dat was mijn eerste doel.

Daar aangekomen was er net een demonstratie aan de gang van piloten van United Airlines, die hun hoofdkantoor in de toren hebben. Maar gelukkig kon ik er redelijk makkelijk langs lopen en kwam uiteindelijk bij de toeristeningang de toren binnen. Na daar een kaartje gekocht te hebben werd ik eerst naar een filmruimte geleid waar een film over de bouw van de toren werd vertoond en daarna ging ik met de lift naar boven.

Boven aangekomen ben ik natuurlijk gelijk weer richting de ramen gelopen. En hoewel ik natuurlijk een paar dagen geleden ook op grote hoogte heb gestaan blijft het indrukwekkend om zover te kunnen kijken. Het verschil met de CN-Tower is trouwens dat de Willis tower omringt word door andere wolkenkrabbers, waardoor je toch iets minder het gevoel van grote hoogte heb. Een extraatje in de toren zijn overigens vier glazen kooien die uitsteken uit de zijkant van de toren en als je daarin staat heb je echt het gevoel dat je zweeft.

Ook geeft de toren een prachtig uitzicht over de stad en je kunt heel goed zien hoe het gebouwd is aan de oever van Lake Michigan. Na een tijdje rondgekeken te hebben was het tijd om de toren te verlaten en ik besloot om een aan de oever van het meer te gaan kijken. Na een tijdje wandelen kwam ik eerst door de parken aan de rand van het meer, waarna ik uiteindelijk bij de oever uitkwam. Ik moet zeggen dat door de hitte en het blauwe water van het meer je echt het gevoel hebt dat je aan de Spaanse Costas staat. Ergens is dat trouwens ook wel logisch, want Chicago ligt ongeveer op dezelfde breedtegraad als Barcelona.

Na ook het meer bekeken te hebben ben ik weer terug gelopen naar mijn auto om verder te gaan. Ik had namelijk gehoord dat het zeer de moeite waard is om het Museum of Science and Industry te bezoeken als je in Chicago bent, dus dat was het volgende doel, maar het museum ligt ongeveer vijf kilometer ten zuiden van het centrum, dus daarom ging ik met de auto.

In het museum kun je door het doen van allerlei proefjes leren hoe allerlei wiskundige, natuurkundige, scheikundige en biologische dingen werken, varierend van de werking van WC's tot tornado's en genetische modificatie. Het is dus heel breed. Daarnaast waren er ook enkele objecten die zeer de moeite waard zijn om het museum te bezoeken. Zo word er bijvoorbeeld de U-505 tentoongesteld, wat de enige Duitse duikboot is die ooit door de Amerikanen intact is veroverd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar mijn persoonlijk hoogtepunt was in de zaal die ging over de ruimtevaart, daar stonden namelijk twee ruimtecapsules tentoongesteld. Dit waren de Auroa 7 capsule die gebruikt is door Scott Carpenter (de vierde bemande Amerikaanse ruimtevlucht en de 2e in-orbit). Daarnaast stond ook de Capsule gebruikt voor de Apollo 8 missie, wat de eerste ruimtevlucht was waarin een bemande capsule in een baan om de maan gebracht werd.

Na een paar uur in het museum rondgelopen te hebben was het weer tijd om te vertrekken, dus ging ik met de auto weer naar het hotel toe. Daar kwam trouwens ’s avonds nog een redelijk zware onweersbui over, maar gelukkig zat ik lekker droog in het hotel en had er dus geen last van.