Eenzame hoogten, gezellige dagen en vele auto's

Hier is de volgende update van mijn reis door Noord-Amerika, een dagje later dan gebruikelijk omdat ik gisteren helaas er niet meer aan toe gekomen ben om mijn verhaal te schrijven, maar hier is hij dus alsnog.

Tijdens het laatste verhaal was ik gebleven in Kingston, wat ligt in Canada tussen Ottawa en Toronto. Ik verbleef daar in een motel zoals je het in films en dergelijke ook altijd ziet, een langgerekt gebouw waarin eigenlijk naast elkaar allemaal een aantal aparte kamers zaten die je van buiten kon bereiken. Verder kon je de auto voor de deur zetten, dus je hoefde maar twee stappen te lopen totdat je in je kamer was.

Nadat ik de volgende dag opgestaan en ontbeten had was het tijd om te vertrekken richting Toronto. Onderweg ben ik een afwisselend bos en landbouwgebied tegengekomen, wat best mooi was om te zien. Uiteindelijk kwam ik na ongeveer twee uur rijden in de buitenwijken van Toronto aan kwam al snel ook de skyline in zicht.

Als je in Toronto bent is er een gebouw dat je zeker moet bezoeken, namelijk de CN-tower. Dit was als de antenne meegerekent wordt tot 2007 het hoogste vrijstaande gebouw van de wereld (totdat het ingehaald werd door de Burj Khalifa) en had tot in 2008 het hoogste observatiedek ter wereld. Gelukkig had ik een GPS bij me en die bracht me eigenlijk toen ik de stad inreed rechtstreeks tot aan de toren. Ook waren er genoeg parkeerplaatsen dicht bij de toren, dus ik kon eigenlijk vlakbij uitstappen.

De CN-toren heeft twee niveaus waar bezoekers kunenn komen. Als eerste is er het algemene observatiedeck, wat op 356 meter hoog ligt en er is de Skypod die op 447 meter hoog ligt. Beiden zijn te bereiken met liften en na een tijdje beneden gewacht te hebben voor de kaartverkoop kon ik met de lift naar het observatiedeck. Daar aangekomen ben ik gelijk naar het raam gelopen en wat je daar ziet is in een woord onbeschrijfelijk. Ik had het geluk dat het prachtig, wolkeloos weer was waardoor het mogelijk was om tientallen kilometers ver te kijken. Ook keek je natuurlijk schuin naar beneden en je had echt het gevoel dat je naar een kolonie bewegende mieren en torren zat te kijken, maar in werkelijkheid waren het natuurlijk mensen en auto’s die bewogen.

Natuurlijk ging ik ook naar de Skypod en vanaf daar is het uitzicht helemaal ongelooflijk. Je kunt daarvandaan nog verder kijken en alles is nog verder weggezonken beneden je; gebouwen van twintig verdiepingen hoog die op de grond enorm hoog zijn, zijn vanaf bijna 450 meter maar kleine gebouwtjes en stellen eigenlijk niks voor. Na een flinke tijd alles bezichtigt te hebben werd het weer tijd om de toren te verlaten en verder te reizen.

Het volgende doel lag op ongeveer twee uur rijden van Toronto. Ik was namelijk door een oudtante van me uitgenodigd om bij haar langs te komen om daar een dagje rond te komen kijken. Dus uiteindelijk verliet ik de snelweg en ging ik dus het echt Canadese land in. Rond Toronto ligt een groot landbouwgebied, waar ik dus doorheen kwam. Vergeleken met de grote van de velden en boerderijen in Canada zijn de meeste Nederlandse boerderijen nogal klein, alles gaat op een veel grotere schaal.

En na wat moeilijkheden met het juiste huis te vinden (mijn GPS kon het niet vinden, dus ik heb aan een buurtbewoner gevraagd waar ik heen moest) kwam ik dus eindelijk bij mijn oudtante aan. Daar heb ik de dag en twee nachten dat ik daar was eigenlijk vooral uitgerust. Het was echt lekker om een beetje bij te komen na een week lang flink gereisd te hebben. Natuurlijk heb ik ook kennisgemaakt met een aantal achterneven en nichten van me en ook nog met een aantal buren/buurtbewoners, waarmee ik natuurlijk uitgebreid heb zitten praten over het leven in Canada, het leven in Nederland en over mijn rondreis. Samengevat heb ik daar dus twee heel gezellige en geweldige dagen gehad.

Maar na een dag luieren werd het toch weer tijd om op pad te gaan en na vanmorgen afscheid genomen te hebben van mijn oudtante ben ik weer op weg gegaan met als einddoel Detroit, maar ik moest natuurlijk eerst naar de Amerikaanse grens. Uiteindelijk heb ik ongeveer twee en half uur gereden, nog steeds door hetzelfde landbouwgebied totdat ik in de buurt van de VS kwam. Na ongeveer 20 kilometer voor de grens getankt te hebben (daarbij heb ik nog een praatje gemaakt met de vrouw achter de balie van het tankstation, zijn bleek uit Bielefeld in Duitsland te komen en was vroeger veel in Nederland geweest), kwam ik uiteindelijk bij de grens aan.

Daar was zoals te verwachten naar mijn vorige ervaring met de Amerikaanse Douane weer een aardige wachttijd. Dit gaf echter niet zoveel, want het grootste gedeelte van de tijd stond ik te wachten op de Blue Water Bridge, dit is de brug over de St. Clair River die min of meer Lake Huron en Lake Erie met elkaar verbindt. Maar vanaf de brug heb je aan je rechterhand een prachtig uitzicht of Lake Huron en omdat het vandaag over het meer een beetje mistig was en de wolkenlucht in het water weerspiegeld werd was het bijna niet te onderscheiden waar het water ophield en de lucht begon.

Maar na ongeveer een half uur gewacht te hebben kwam ik dus uiteindelijk met de auto bij de controle aan en na de standaard vragen over wat ik kom doen en wat mijn werk is werd ik weer in de VS toegelaten. In de VS valt een ding gelijk op: waar in Canada nog overwegend landbouwgebied is, is het in de VS overwegend bosgebied. Maar na een tijdje hield dat ook op doordat de eerste suburbs van Detroit verschenen.

Ik was redelijk vroeg in Detroit (rond half drie), dus ik besloot om eerst een beetje te gaan rondkijken. Ik had ergens gelezen dat in Detroit het Automotive Hall of Fame gevestigd was en daar wildek eerst naar heen, maar dit bleek dicht te zijn. Ernaast was echter het Henry Ford Museum gevestigd en ik besloot dus daar maar heen te gaan.

Het museum is zeer groot en bevat naast een collectie historische auto’s van het begin van de twintigste eeuw, ook een aantal sportauto’s waar grote overwinningen zijn gehaald, inclusief de Ford Mark IV die als enig Amerikaanse auto ooit Le Mans heeft gewonnen, een paar Lotus-Ford formuleauto’s en ook een paar Nascars waar belangrijke prijzen mee gewonnen zijn.

Daarnaast was er in het museum ook een collectie met spullen die van groot belang zijn voor de Amerikaanse historie die bewaard worden door het Ford Museum. Zo was er bijvoorbeeld de stoel waarin Lincoln doodgeschoten is en een aantal brieven van George Washington uit de onafhankelijkheidsoorlog. Maar natuurlijk zijn er ook historische auto’s, zo zijn er de presidentiële limousines van FDR, Eisenhower en Reagan. Maar het meest historisch is toch wel de auto waarin John F Kennedy zat toen hij neergeschoten werd.

Verder was er in het museum ook een grote collectie met andere industriële apparaten zoals stoommachines, maar ook vliegtuigen. In zijn totaliteit heb ik bijna drie uur rondgekeken waarna het tijd werd om naar het hotel te gaan. Na daar ingecheckt te hebben ben ik eerst weer op pad gegaan om wat te eten en daarna ben ik dus weer teruggekomen en ben begonnen met dit verslag te schrijven.