Door de bergen en langs de kust

Vandaag kwam ik erachter dat het alweer negen dagen geleden is sinds dat ik mijn laatste berichtje op dit blog heb gepost, de tijd lijkt wel te vliegen. Maar het is dus hoog tijd dat ik een update geef van mijn reis. Mijn excuses voor de lange periode tussen de posts en ik ga zeker proberen om in de toekomst iets vaker wat van mij te laten horen.

Zoals altijd kan ik het beste beginnen bij waar ik gebleven ben, dat was in Chicago en dan vertellen wat er in de afgelopen dagen allemaal gebeurd is. Ik zal het redelijk kort gaan houden, want anders ben ik wel erg lang bezig en wordt het een nogal langdradig en saai verhaal.

Op de dag nadat ik Chicago had bekeken was het weer tijd om verder te trekken, in dit geval de naar het westen de prairie op. Uiteindelijk heb ik deze dag dus vooral eindeloze vlakten gezien, hoewel ik tussendoor ook de Missisipi gepasseerd ben, de rivier heeft over de duizenden jaren een groot heuvelgebied/dal uitgesleten van ongeveer 20 kilometer lang. Aan het eind van de dag begon de lucht flink te betrekken en al snel kreeg ik via de radio een weeralarm dat iets verderop zware onweersbuien met grote kans op tornado-vorming was.

Ik besloot dus maar om bij het dichtstbijzijnde stadje een motel te zoeken, in dit geval Fairmont, Minnesota. Uiteindelijk was ik net in het motel toen de storm losbarste, gelukkig was er bij ons geen tornado maar er bleek later wel een tien kilometer verderop gewoed te hebben. Overigens ben ik die dag 3 staten doorgekomen namelijk Illinois (waar Chicago inligt), Wisconsin en Minnesota.

De dag daarna was het doel van mijn reis Rapid City en het dichtbijgelegen Mount Rushmore. Vlak na mijn vertrek kreeg ik echter weer een weeralarm, dit keer voor onweer met kans op hagel met de grote van golfballen. Ik besloot om door te rijden en hoewel ik wel een flinke bui door ben gereden kreeg ik gelukkig niet te maken met hagel, dus dat viel wel mee. Na een tijdje passeerde ik de staatsgrens in South Dakota en na nog een flinke tijd in deze staat gereden te hebben was het tijd voor een stop wat ik besloot te doen bij een attractiepark dat bestond uit negentiende-eeuwse huizen, waardoor je echt een goed gevoel kreeg hoe het vroeger in het wilde westen was.

Verder had het ook een museum met vele filmattributen van de film ‘Dances with wolves’ dat eventjes verderop in South Dakota opgenomen was. Na het meseum ben ik weer verder gegaan naar Rapid City, bij het naderen van de stad verliet ik de prairie en begon het heuvellandschap van de Black Hills, wat eigenlijk het voorportaal van de Rocky Mountains is. Omdat het nog vroeg was besloot ik maar gelijk door te gaan naar Mount Rushmore om de wereldberoemde beelden van vier presidenten te bekijken. Ik moet zeggen dat ze zeer knap gemaakt zijn, je hebt echt het gevoel dat het levende mensen zijn die je aankijken.

Na de dag in Rapid City wilde ik weer verder naar het oosten. Al snel na mijn vertrek reed ik weer een nieuwe staat in, in dit geval Wyoming. In deze staat reed ik eigenlijk op een soort tussenvlakte tussen de Black Hills en de Rocky Mountains, die de hele dag zeer goed te zien waren en er door de nog besneeuwde toppen prachtig uitzagen. Na ongeveer vier uur rijden kwam ik de grens van Montana over en vlak daarna besloot ik te stoppen voor het slagveld van Little Bighorn (ook wel bekend als Custer’s Last Stand), wat de plek is waar een van de laatste en beslissende veldslagen is geweest tussen de Sioux indianen en het Amerikaanse leger (de Sioux wonnen overigen). Na het slagveld, en de bijbehorende monumenten en museum bekeken te hebben ben ik weer doorgegaan. Uiteindelijk ben ik doorgereden naar Butte (Montana), waar ik weer in een motel overnacht te hebben.

De volgende dag veranderde ik mijn koers van het westen naar het noorden. Ik was namelijk uitgenodigd door bekenden die in de buurt van Lethbridge, Alberta in Canada ligt. Overigens zat ik in Butte al tussen de eerste bergen van de Rocky Mountains en dit bleek nog extra de volgende morgen toen ik bij mijn auto kwam, de ramen waren namelijk ’s nachts bevroren. Maar richting het noorden reed ik de bergen al snel weer uit en kwam weer in het prairiegebied van de vorige dag uit. Na een paar uur kwam ik bij de Canadese grens, waar ik deze keer het geluk had een douanebeambte te treffen die mijn reis helemaal geweldig vond en ik kond dus zonder veel problemen door. Uiteindelijk ben ik s’avonds bij de bekenden aangekomen.

De volgende dag heb ik eigenlijk niet zoveel bijzonders gedaan behalve weer een aantal mensen in de buurt bezoeken die graag met mij kennis wilden maken. Het blijkt overigens dat er zeer veel Nederlanders naar de streek net over de Canadese grens in Alberta zijn getrokken, dus ik kon bijna de hele dag Nederlands spreken. Alles bij elkaar was het een zeer gezellige dag, maar helaas komt aan alles een einde, want de volgende dag was het alweer tijd om verder te trekken.

Na de volgende morgen afscheid genomen te hebben was het tijd om weer naar het noorden door te gaan met als eerste doel Calgary. Daar ben ik eerst door het centrum gereden om daar rond te kijken, en uiteindelijk ben ik daarna doorgereden naar het park waar in 1988 de Olympische Wereldspelen zijn gehouden. Daar was overigens weinig te doen, het winterseizoen was al afgelopen en het zomerseizoen niet begonnen maar ik heb wel de skischans en bobsleebaan kunnen bekijken.

Na Calgary hervatte ik mijn koers naar het westen weer met als uiteindelijke doel Vancouver. Maar natuurlijk betekende dit dat ik de bergen in moest en al snel kwamen die dus in zicht en reed ik het eerste dal binnen. De weg die ik volgde kwam overigens dwars door vier national parken (Banff, Yoho, Glacier en Mount Revelstoke), deze waren zeer mooi om te passeren doordat je midden door compleet ongerept berggebied rijdt; er is onderweg geen bebouwing te zien waardoor je door compleet beboste dalen rijd met boven je enorme witte bergtoppen. In het Banff park besloot ik een stukje van de weg af te wijken om het Lake Louise te bezoeken (dit was mij door mijn bekenden aangeraden).

Het meer is zeer prachtig om te zien, zeker in deze tijd van het jaar, de oevers en bergen waren namelijk nog helemaal besneeuwd, hoewel het meer al gedeeltelijk ontdooit was, waardoor je enorme witte toppen met het helgroene gletsjerwater van het meer zag. Na een tijd rondgelopen en gekeken te hebben ging ik weer verder naar het westen. Uiteindelijk ben ik die dag doorgereden tot ik het laatste Nationaal Park uitkwam in het dorpje Revelstoke en daar heb ik ook overnacht. Onderweg kwam ik overigens ook de grens van zowel de provincie British Colombia als de Pacifische tijdzone over en sindsdien is mijn tijdsverschil met Nederland dus 9 uur.

De dag erna ging ik weer in de richting van Vancouver, ik besloot echter een omweg te maken door een dal ten zuidelijk van de hoofdweg (wat begint in Sicamous) wat bekend staat als het wijndal van Canada. Overigens deed het gebied waar ik doorheen kwam me wel een beetje aan het merengebied in Italië denken, de bergen zijn namelijk even hoog en de meren evengroot, hoewel de begroeing wel iets anders is door het koudere klimaat. Maar na een tijdje zuidwaarts gereden te hebben ben ik weer naar het westen gegaan bij Kelowna.

Na dat plaatsje gepasseerd te hebben begon ik eigenlijk gelijk aan het klimmen, en dat duurde een hele tijd totdat ik bij het hoogste punt van mijn reis aankwam, een bergpas op 1700 meter. Ook was het daar 0 graden Celcius en ik heb op het hoogste punt nog wat sneeuw gekregen. Uiteindelijk kwam ik bij Meritt weer in lager gebied uit, maar daar was ik er nog niet mee, het stuk erna was namelijk het meest verlaten van alle gebieden waar ik doorheen gekomen ben, er was namelijk voor meer dan 100 kilometer geen enkel dorp, restaurant of benzinestation. Overigens hielden mijn telefoon en radio er ook mee op (geen signaal), dus je kreeg echt een gevoel van eenzaamheid.

Maar uiteindelijk kwam ik uit bij Hope, waarvandaan de bebouwing weer begon. Vanaf daar reed ik eigenlijk de bergen uit en de suburbs van Vancouver in, waar ik uiteindelijk bij mijn hotel uitkwam. Aankomen in Vancouver betekende nog iets anders belangrijks voor mij: het vervullen van mijn droom om zelf van Coast-to-Coast te rijden met de auto, wat ik dus gedaan heb in een rit van meer dan 6000 kilometer in 14 dagen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik een zeer trots gevoel heb dat het me gelukt is en het is iets wat niemand mij meer af kan pakken.

Maar natuurlijk is het nog lang niet het einde en dat wordt ook geïllustreerd door het feit dat ik de volgende dag weer verder ging. Als eerste besloot ik om Vancouver te bekijken en na weer door het centrum gereden te hebben ben ik naar het Stanley Park geweest, waarvandaan je prachtig uitzicht heb op zowel de skyline van Vancouver als het water waar de stad aanligt. Na een tijd in het park rondgelopen te hebben besloot ik verder te rijden, met als doel van de dag Seattle. Echter ligt die stad redelijk dichtbij en dus besloot ik om onderweg een omweg te maken naar de Whidbey Islands, die aan het einde van de baai liggen waar Seattle aan ligt.

Overigens moest ik eerst de grens nog over de VS in (in dit geval dus de staat Washington), wat ongeveer drie kwartier duurde door een lange file voor de douanecontrole, maar gelukkig had ik weer een aardige beambte die dag en kon ik alweer makkelijk door (misschien omdat het wel duidelijk was dat ik een toerist ben na zoveel kilometers gemaakt te hebben). Maar uiteindelijk kwam ik dus op de Whidbey Islands en ik moet zeggen dat die zeer prachtig zijn, vooral door hun uitzicht over de zee en de baaien. Het was zeker de moeite waard om eroverheen te rijden.

Uiteindelijk kwam ik uit bij de veerpont die me overbracht naar Everett, een plaats net ten noorden van Seattle, waarna ik dus door ben gereden naar de stad. Ik had overigens wel file de stad in, maar na een flinke tijd kwam ik dus eindelijk in Seattle aan.

Dat was dus gisteren en als laatste wil ik vertellen wat ik vandaag heb gedaan. Ik had al eerder besloten om de tijd te nemen om deze stad te verkennen (net als Chicago dus) en dat is dus precies wat ik vandaag gedaan heb. Zoals de meesten van jullie wel weten heb ik een Bachelor in Lucht- en Ruimtevaarttechniek gedaan en een van de plekken waar ik in mijn studie les over heb gehad ligt in het plaatsje Everett, waar ik de vorige dag namelijk ook al door was gekomen, namelijk de assemblagehallen van Boeing, wat overigens ook het grootste fabriekscomplex qua inhoud ter wereld is. Natuurlijk wilde ik daar graag heen dus vanmorgen ben ik als eerste naar Everett gereden naar het Future of Flight Museum. Daarvandaan vertrokken de tours door de fabriek en ik moet zeggen dat ik zeer veel dingen waar ik in het verleden over heb geleerd nu eindelijk in het echt heb gezien.

Na de rondleiding door de fabriek ben ik verder gereden naar het “Museum of Flight”, wat gevestigd is in de originele fabrieken van Boeing. Daar heb ik onder andere gezien hoe vroeger de vliegtuigen werden gebouwd, maar er waren ook grote tentoonstellingen van vliegtuigen ui t de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Verder had het museum ook een van de voormalige Air Force One vliegtuigen en een Concorde in zijn collectie die ik ook van binnen kon bekijken.

Na het museumbezoek was er nog een plek over die je bezocht moet hebben als je in Seattle bent en dat is het Seattle Center met onder andere de iconische Space Needle. Het Center is eigenlijk het oude wereldexpo terrein uit 1962, wat nu een aantal musea, theaters etc. huisvest. Maar natuurlijk kwam ik vooral voor de toren, waar ik natuurlijk ook in ben geweest. In de toren heb je een prachtig uitzicht over zowel Seattle, het omringende water en de Bergen landinwaarts.

Na een tijd rondgekeken te hebben was het weer tijd om terug te gaan naar mijn hotel waar ik nu ben, waarmee mijn verhaal weer klaar is. Ik zal proberen om volgende keer dus weer iets sneller van me te laten horen, maar ik hoop dat jullie sowieso van dit verhaal genoten hebben.