Sneeuw en een leeglopende band

Mijn vorige verslag eindigde in Boston, waar ik in een hotel verbleef. Na een nacht goed geslapen, ontbeten en ingepakt te hebben was het tijd om de eerste etappe met de auto te gaan rijden. Gelukkig bleek de drukte van het verkeer rond Boston mee te vallen en ik reed dus al snel de staat New Hampshire in. Daar begon het landschap al snel te veranderen, waar het eerst al heuvelachtig was, werden de heuvels steeds hoger en als snel kwamen de eerste bergen in zicht. Ze worden in New Hampshire de White Mountains genoemd en zijn de noordelijke uitlopers van de Appalachen.

Het werd ook al snel kouder, mijn temperatuur meter begon temperaturen in de buurt van 30 graden Fahrenheit aan te geven, wat een temperatuur rond of onder het vriespunt betekent. Het werd pas echt duidelijk hoe koud het was toen er neerslag begon te vallen, waar het eerst nog regendruppels waren kwam even later natte sneeuw naar beneden en een stuk verder bleef de sneeuw zelfs gewoon liggen.

Maar gelukkig bleef de weg goed begaanbaar en na New Hampshire doorgereden te zijn kwam ik al snel de volgende staat in, namelijk Vermont. Ook dit gebied bleef bergachtig hoewel het hier de Green Mountains werden genoemd. Wat ook opviel was dat er amper nog afslagen waren en als er dan een was zag je in het dorp bij de afslag maar een paar huizen staan. Het is dus een redelijk leeg gebied.

Na ook een stuk in Vermont gereden te hebben kwam al snel de Canadese grens in zicht, hier moest ik even mijn paspoort laten zien een paar vragen beantwoorden, waarna ik snel weer verder kon. Het was in ieder geval een heel verschil met het lange wachten of JFK airport. In Canada vielen twee dingen gelijk op: als eerste gebruiken ze het metriche stelsel, dus geen Miles meer maar kilometers per uur en ook ging ik Quebec in, wat een Franstalig gebied is, dus alles stond ineens in het Frans.

Na nog een tijdje in Canada gereden te hebben begon het land weer te veranderen, het werd steeds vlakker en er kwamen steeds meer boerderijen links en recht s van de weg langs. En uiteindelijk kwam er ook meer industrie toen ik in de buurt van Montreal kwam. Al snel doemde ook de stad in de verte op en ik kreeg een prachtig uitzicht toen ik vanaf het zuiden over de brug over de rivier waar Montréal aanligt kwam rijden.
Na weer in een hotel overnacht te hebben was het de volgende dag tijd om op weg te gaan naar Ottawa.

Gelukkig had ik geen spits Montréal uit (het was natuurlijk ook zaterdag) en ik schoot lekker snel op. Het landschap was een voortzetting van de vorige dag en na anderhalf uur rijden kwam Ottawa in zicht. Ik had mijn GPS ingesteld op het centrum en die stelde me niet teleur: hij bracht me rechtstreeks naar de boulevard met alle regeringsgebouwen (Ottawa is de hoofdstad en regeringscentrum van Canada).

Na geparkeerd te hebben, ben ik de straat afgelopen om alle gebouwen te bekijken en ik moet zeggen dat ze een prachtige locatie hebben uitgekozen, alle gebouwen liggen namelijk aan een steil aflopende rivieroever waardoor het uitzicht geweldig mooi is. Maar na alles gezien te hebben was het weer tijd om verder te gaan, nu richting Toronto

Op de snelweg net buiten Ottawa kreeg ik echter een melding dat de linkervoorband van mijn auto lucht verloor. Dus ik besloot om maar te stoppen bij het dichtstbijzijnde tankstation om te kijken, en zodra ik uitstapte hoorde ik al een sissend geluid en bleek er een schroefje in mijn band te zitten waardoor hij leegliep. Na de hulplijn van mijn autoverhuurbedrijf gebeld te hebben kreeg ik het advies om naar Ottawa terug te rijden om daar bij het vliegtuig mijn huurauto in te ruilen voor een nieuwe. Na mijn reservewiel erop geschroefd te hebben ging ik dus op pad en even later kwam ik daar dus ook aan. Na een boel papierwerk kon ik weer op pad met hetzelfde type auto (hoewel deze nu wit is).

Uiteindelijk heb ik besloten om ongeveer de helft van de afstand naar Toronto af te leggen, wat betekende dat ik in de buurt van Kingston uitgekomen ben en daar zit ik nu dus ook in een Motel.

Groetjes,
Leendert